عشق به خدا، روشنی بخش جانهاست و یاد او آرام بخش دل ها. عشق او و یاد او، خاطر افسرده و اندوهناک و امید جوی ما را به زمزمه های عاشقانه عطار همراه می گرداند و این گونه به خود می خواند.

ای جهان خلق حیران آمده               تو به زیر پرده پنهان آمده

پرده برگیر آخرو، جانم مسوز          پیش از این در پرده پنهانم مسوز

گم شدم در بحر فکرت ناگهان          زین همه سرگشتگی بازم رهان

در میان بحر گردون مانده ام              وز درون پرده بیرون مانده ام

بنده را زین بحر نامحرم برآر            تو در افکندی مرا هم تو برآر

نفس من بگرفت سرتاپای من           گرنگیری دست من ای وای من

                        گر نگیری دست من ای وای من

 ای مهربانترین مهربانان، چه شیرین است سیر تو در پندار اندیشه و چه گواراست قرب تو، ما را از برگزیدگان عارفان و راستگوترین طاعت کنندگان خود به حساب آر و ما را به درگاه خود راه ده.

راه برم شو، زآنکه گمراه آمدم           دولتم ده، زآنکه بی گاه آمدم

هر که در کوی تو دولت یار شد         در تو گم گشت و، ز خود بیزار شد

نیستم نومید و، هستم بی قرار            بو که برگیرد یکی از صد هزار

                                                    عطار نیشابوری